Upravno pravo - Advokatska kancelarija Topić Banjaluka
Upravno pravo kao grana pravnog sistema obuhvata uglavnom četiri grupe opštih pravnih normi kojima se reguliše: organizacija javne uprave, djelatnost, funkcionisanje javne uprave, kontrola nad zakonitošću rada javne uprave i upravnopravni položaj sredstava kojima javna uprava raspolaže.
Zakon o opštem upravnom postupku Republike Srpske
Službeni glasnik Republike Srpske, broj 13/2002, 87/2002-ispr. 50/2010 i 66/2018
Prvi dio
Osnovne odredbe
Glava I
Osnovna načela
Važenje Zakona o opštem upravnom postupku Republike Srpske
Član 1
Po ovom zakonu dužni su da postupaju republički organi uprave, kad u upravnim stvarima, neposredno primenjujući propise, rešavaju o pravima, obavezama ili pravnim interesima pojedinca, pravnog lica ili druge stranke, kao i kad obavljaju druge poslove utvrđene ovim zakonom.
Po ovom zakonu dužni su da postupaju i organi grada i opštine kad na osnovu zakona obavljaju poslove državne uprave, kao i privredna društva, ustanove i druge organizacije, kad u vršenju javnih ovlašćenja, koja su im poverena zakonom rešavaju, odnosno kad obavljaju druge poslove iz stava 1. ovog člana.
Poseban upravni postupak
Član 2
Pojedina pitanja postupka zbog specifične prirode upravnih stvari u određenim upravnim oblastima mogu se posebnim zakonom urediti drukčije nego što su uređena ovim zakonom, ako je to neophodno.
Prema situacijama u kojima se primjenjuju, razlikuju se opšti upravni postupak i posebni upravni postupci. Dok opšti upravni postupak podrazumijeva jedinstvena, opšta pravila upravnog postupanja u procesu donošenja upravnih odluka, poseban upravni postupak podrazumijeva posebna pravila upravnog postupanja u procesu donošenja upravnih odluka. Poseban upravni postupak predstavlja odstupanje od opšteg upravnog postupka. Kako odstupanja od opšteg upravnog postupka mogu biti brojna i različita, što zavisi od konkretne situacije, tako i posebni upravni postupci mogu biti brojni i različiti.
Razlikovanje opšteg od posebnih upravnih postupaka posljedica je okolnosti opštih i posebnih upravnih situacija u kojima se donose upravne odluke. To znači da će se u slučaju opštih upravnih situacija primjenjivati opšti upravni postupak, dok će se u slučaju postojanja posebnih upravnih situacija primjenjivati posebni upravni postupci. Razlika između opšteg i posebnih upravnih postupaka ogleda se i u tome što su pravila opšteg upravnog postupka, po pravilu, sadržana u jednom opštem procesnom zakonu, tj. u Zakonu o opštem upravnom postupku Republike Srpske, dok su pravila posebnog upravnog postupka, sadržana u odgovarajućim drugim zakonima, na primjer pravila posebnog upravno-poreskog postupka sadržana su u zakonu o poreskom postupku, pravila posebnog upravno-carinskog postupka u carinskom zakonu, upravno-starateljskog postupka u porodičnom zakonu itd.
Supsidijarna primjena zakona
Član 3
U upravnim oblastima za koje je zakonom propisan poseban postupak postupa se po odredbama tog zakona i te odredbe moraju biti u saglasnosti s osnovnim načelima utvrđenim ovim zakonom. Po odredbama ovog zakona postupa se u svim onim pitanjima koja nisu uređena posebnim zakonom.
Prema tradicionalnom principu rimskog prava da postojanje posebnog zakona isključuje primjenu opštih zakona, lex specialis derogat legi generali, u slučaju kada postoje dva zakona u istoj stvari, najprije će se primjeniti onaj koji tu situaciju reguliše na poseban način. S druge strane, u stvarima koje nisu regulisane posebnim zakonom primjenjivaće se opšti zakon kao dopunski, tzv. supsidijarna primjena opšteg zakona.
Supsidijarna primjena zakona znači primjenu opšteg zakona u onim segmentima koji nisu regulisani posebnim zakonom. U tom smislu, može se reći da je odnos između posebnog i opšteg upravnog postupka takav da postojanje posebnog upravnog postupka isključuje primjenu pravila opšteg upravnog postupka, dok će se u onim situacijama u kojima pravila posebnog postupka nisu isključila primjenu opštih, primjenjivati pravila opšteg postupka, kao dopunska.
Zakon o opštem upravnom postupku Republike Srpske propisuje da je opšti rok za žalbu 15 dana od dana dostavljanja rješenja, s tim što se posebnim zakonom može propisati da taj rok iznosi 8 dana. U navedenom slučaju, primjenjivaće se posebno pravilo samo u odnosu na rok, tj. rok za žalbu od 8 dana, ali ne i u odnosu na sve ostale radnje u vezi sa žalbom, na primjer način predaje, sadržina i dejstva žalbe i slično, s tim što će se na ove situacije primjenjivati pravila opšteg upravnog postupka kao dopunska, supsidijarna.
Kada će postojati opšta a kada posebna upravna situacija, odnosno kada će se primjenjivati opšti a kada posebni upravni postupci, zavisi od konkretnog zakonodavstva svake pojedine zemlje. to znači da će posebna situacija postojati ako je nekim posebnim zakonom ona kao takva utvrđena. Odnos opšteg i posebnih upravnih postupaka može dovesti do veoma komplikovanih, čak i protivrječnih situacija u kojima nije uvijek najjasnije koja se pravila postupka imaju primijeniti.
Upotreba izraza "organ"
Član 4
Pod organom koji vodi postupak, odnosno rešava u upravnim stvarima podrazumeva se: organ uprave, drugi republički organi uprave, upravna organizacija, kao i privredno društvo, ustanova i druga organizacija kojima je zakonom povereno vršenje javnih ovlašćenja (u daljem tekstu: organ).
Načelo zakonitosti
Član 5
Organi koji postupaju u upravnim stvarima rešavaju na osnovu zakona i drugih propisa. U upravnim stvarima u kojima je organ zakonom ili na zakonu zasnovanom propisu ovlašćen da rešava po slobodnoj oceni, rešenje mora biti doneseno u granicama ovlašćenja i u skladu sa ciljem u kome je ovlašćenje dato.
Načelo zakonitosti osim što je jedno od osnovnih načela upravnog postupka, istovremeno je i opšte načelo ustavnog poretka. Načelo zakonitosti u upravnom postupku posebno se manifestuje u odnosu na zakonitost upravnog akta, rješenja, u odnosu na koji važi zakonska pretpostavka, presumptio iuris, o zakonitosti donesenog upravnog akta. Pretpostavka zakonitosti upravnog akta obuhvata i pretpostavku njegove pravno-tehničke ispravnosti, kao i pretpostavku njegove cjelishodnosti, ukoiko je donijeto po slobodnoj ocjeni. To znači da se upravni akt smatra zakoniti, odnosno cjelishodnim sve dok se ne utvrdi suprotno.
Načelo zaštite prava stranaka i zaštite javnog interesa
Član 6
Pri vođenju postupka i rešavanju u upravnim stvarima organi su dužni da strankama omoguće da što lakše zaštite i ostvare svoja prava, vodeći pri tom računa da ostvarivanje njihovih prava ne bude na štetu prava drugih lica niti u suprotnosti sa javnim interesom. Kad ovlašćeno službeno lice, sazna ili oceni da stranka ili učesnik u postupku ima osnova za ostvarenje nekog prava, upozoriće ih na to. Ako se na osnovu zakona strankama nalažu kakve obaveze, prema njima će se primenjivati one mere predviđene propisima, koje su za njih povoljnije, ako se takvim merama postiže cilj zakona.
Pri vođenju postupka i rješavanju, organi su dužni da strankama omoguće da što lakše zaštite i ostvare svoja prava, vodeći pri tome računa o tome da ostavarivanje njihvoh prava ne bude na štetu drugih lica niti u suprotnosti sa zakonom utvrđenim javnim interesima. Kad ovlašćeno službeno lice, s obzirom na postojeće činjenično stanje, sazna ili ocijeni da stranka ili drugi učesnik u postupku ima osnova za ostvarivanje nekog prava ili pravnog interesa, upozoriće ih na to. Ako se na osnovu zakona strankama nalažu kakve obaveze, prema njima će se primjenjivati one mjere predviđene propisima su za njih povoljnije, ako se takvim mjerama postiže cilj zakona.
Načelo efikasnosti
Član 7
Kad organi rešavaju u upravnim stvarima, dužni su da obezbede uspešno i kvalitetno ostvarivanje i zaštitu prava i pravnih interesa pojedinaca, pravnih lica i drugih stranaka.
Načelo istine
Član 8
U postupku se mora utvrditi pravo stanje stvari, i u tom cilju moraju se potpuno i pravilno utvrditi sve činjenice i okolnosti koje su od važnosti za donošenje zakonitog i pravilnog rešenja.
Načelo saslušanje stranke
Član 9
Pre donošenja rešenja stranci se mora pružiti mogućnost da se izjasni o činjenicama i okolnostima koje su važne za donošenje rešenja.
Rešenje se može doneti bez prethodnog saslušanja stranke samo u slučajevima kad je to zakonom dopušteno.
Načelo slobodne ocjene dokaza
Član 10
Koje će činjenice uzeti kao dokazane odlučuje ovlašćeno službeno lice po svom uverenju na osnovu savesne i brižljive ocene svakog dokaza posebno i svih dokaza zajedno, kao i na osnovu rezultata celokupnog postupka.
Načelo samostalnosti u rješavanju
Član 11
Organ vodi upravni postupak i donosi rešenje samostalno, u okviru ovlašćenja utvrđenog zakonom ili drugim propisom. Ovlašćeno službeno lice samostalno utvrđuje činjenice i okolnosti, i na podlozi utvrđenih činjenica i okolnosti primenjuje zakone i druge propise.
Načelo dvostepenosti u rješavanju (Pravo na žalbu)
Član 12
Protiv rešenja donesenog u prvom stepenu stranka ima pravo na žalbu. Samo zakonom može se propisati da u pojedinim upravnim stvarima žalba nije dopuštena i to ako je na drugi način obezbeđena zaštita prava i pravnih interesa stranke i zaštita zakonitosti. Ako nema organa uprave drugog stepena, žalba protiv prvostepenog rešenja može se izjaviti samo kad je to zakonom predviđeno. Tim zakonom odrediće se i organ koji će rešavati po žalbi. Pod uslovima iz ovog zakona stranka ima pravo na žalbu i kad prvostepeni organ u određenom roku ne donese rešenje po njenom zahtevu, odnosno ne donese rešenje u postupku pokrenutom po službenoj dužnosti, a u interesu stranke. Protiv rešenja donesenog u drugom stepenu žalba nije dopuštena.
U našem pravnom i političkom sistemu pravo na žalbu je osnovno ustavno pravo građana. Instanciona kontrola uprave ostvaruje se povodom žalbe. Bez žalbe nema instancione kontrole. Zbog tgoa se kaže da je žalba bitna pretpostavka, condicio sine qua non, za instancionu kontrolu. Kao vrsta unutrašnje administrativne kontrole, instanciona kontrola se aktivira žalbom lica, stranke, koja je nezadovoljna nekom upravnom odlukom, rješenjem. Žalba je pravno sredstvo kojim se konkretan akt nižeg organa uprave napada, pobija, pred višim organom uprave. Današnja upravna žalba, appelatio, vezana je svojim porijeklom za jednu vrstu upravne molbe, odnosno upravnog prigovora, koja se zove remonstracija, remonstratio.
Načelo konačnosti i pravosnažnosti rješenja
Član 13
Rešenje protiv koga se ne može izjaviti žalba (konačno rešenje), niti pokrenuti upravni spor (pravosnažno rešenje), može se poništiti, ukinuti ili izmeniti samo u slučajevima koji su zakonom predviđeni.
Pravosnažnost rješenja. Kao posljedica zakoitosti i pravnih dejstava koje ima, upravni akt stiče svojstvo pravosnažnosti. Pravosnažnost je svojstvo upravnog akta koje označava njegovu pravnu nepromjenjljivost. Pravosnažnosti rješenja rješenja u upravnom postupku analogno odgovara pravosnažnost sudske presude po principu res iudicata. Međutim, nije se uvijek smatralo da je pravosnažnost karakteristično svojstvo upravnih akata, kao što je slučaj sa sudskim presudama.
Prema našem upravnom zakonodavstvu, upravnim aktima je priznato svojstvo pravosnažnosti, uz jedan izuzetak. Naime, dok svi pozitivni upravni akti u načelu mogu postati pravosnažni, pod uslovom da se povodom upotrebe nekog pravnog sredstva ne utvrdi njegova nezakonitost, tzv. negativni upravni akti ne stiču pravosnažnost. To je racionalna i logična situacija, jer ukoliko se pođe od toga da pravosnažnost znači nepromjenjljivost, dogodilo bi se to da i negativni upravni akti postanu nepromjenjljivi.
Načelo ekonomičnosti postupka
Član 14
Postupak se vodi brzo i sa što manje troškova za stranku i druge učesnike u postupku, ali tako da se pribave svi dokazi potrebni za pravilno utvrđivanje činjeničnog stanja i za donošenje zakonitog i pravilnog rešenja.
Načelo pružanja pomoći neukoj stranci
Član 15
Organ će se starati da neznanje i neukost stranke i drugih učesnika u postupku ne budu na štetu prava koja im po zakonu pripadaju.
Načelo o upotrebi jezika i pisma
Član 16
Upravni postupak vodi se na jednom od jezika konstitutivnih naroda u skladu sa Ustavom i Zakonom. Pripadnicima drugih konstitutivnih naroda u BiH kao strankama ili drugim učesnicima u postupku pripada pravo da se služe svojim jezikom. Ako se postupak ne vodi na jeziku stranke, odnosno drugih učesnika u postupku, organ je dužan da im omogući da preko prevodioca prate postupak na svom jeziku, kao i da im pozive i druga pismena dostavlja na njihovom jeziku i pismu. Stranka i drugi učesnici u postupku koji nisu državljani Republike Srpske, a ne znaju jezik na kome se vodi postupak imaju pravo da tok postupka prate preko prevodioca. Stranci i drugim učesnicima u postupku organ može omogućiti upotrebu znakovnog jezika i Brajevog pisma, u skladu sa propisima kojima je regulisana ova materija.
Načelo pristupa informacijama i zaštite podataka
Član 16a
Organ je dužan da strankama omogući pristup potrebnim podacima, propisanim obrascima, internet stranici organa i pruži im potrebna obavještenja.
U postupku se moraju zaštititi lični i tajni podaci u skladu sa propisima o zaštiti ličnih podataka, odnosno tajnosti podataka.
Kontaktirajte nas
Telefoni: 051/220-270
065-511-122
Zajednička advokatska kancelarija Topić
Advokati Ružica Topić i Srđan Štrkić
Braće Mažar i majke Marije 48
78 000 Banjaluka, RS, BiH
E-mail:
Glava II
Nadležnost
1. Stvarna i mjesna nadležnost
Član 17
Stvarna nadležnost za rešavanje u upravnom postupku određuje se po propisima kojim se uređuje određena upravna oblast ili kojim se određuje nadležnost pojedinih organa.
Mesna nadležnost se određuje po propisima o teritorijalnoj podeli i po propisima o organizaciji pojedinih organa.
Uobičajeno je da se nadležnost određuje kao pravo i dužnost nekog organa da odlučuje o konkretnim stvarima na određenom području. Pitanja nadležnosti u upravnom postupku regulišu se zakonom ili drugim pravnim propisom zasnovanim na zakonu. Razlikuju se dvije osnovne vrste nadležnosti: a) stvarna nadležnost i b) mjesna nadležnost.
Stvarna nadležnost je pravo i dužnost jednog organa da vodi postupak i rješava o stvari s obzirom na prirodu materije na koju se upravna stvar odnosi. Stvarna nadležnost se određuje po materijalnim zakonima i propisima koji regulišu određenu konkretnu upravnu oblast. U okviru stvarne nadležnosti mogu se razlikovati i pojedini njeni modaliteti, i to: a) delegacija nadležnosti, b) supstitucija nadležnosti, c) rekvizicija nadležnosti i d) funkcionalna nadležnost. Postojanje ovih modaliteta se ne pretpostavlja, već je za njihovo postojanje potrebno da postoje izričiti zakonski osnovi.
Član 18
Za rešavanje u upravnim stvarima u prvom stepenu stvarno su nadležni organi određeni zakonom ili drugim propisom.
Član 19
Organ ne može preuzeti određenu upravnu stvar iz nadležnosti drugog organa i sam je rešiti, osim ako je to zakonom predviđeno i pod uslovima propisanim tim zakonom.
Organ nadležan za rešavanje u određenoj upravnoj stvari može na osnovu zakonskog ovlašćenja preneti rešavanje u toj stvari na drugi organ.
Stvarna i mesna nadležnost ne mogu se menjati dogovorom stranaka, dogovorom organa i stranaka, ni dogovorom organa, osim ako to zakonom nije dozvoljeno.
Član 20
Mesna nadležnost se određuje:
1) u upravnim stvarima koje se odnose na nepokretnost prema mestu gde se nalazi;
2) u upravnim stvarima koje se odnose na poslove iz nadležnosti republičkih organa uprave prema sedištu organa;
3) u upravnim stvarima koje se odnose na delatnost privrednog društva ili drugog pravnog lica prema sedištu privrednog društva ili drugog pravnog lica;
4) u upravnim stvarima koj e se odnose na djelatnost privrednog društva koje ima poslovnu jedinicu van svog sjedišta, a koje proizlaze iz pravnog odnosa te jedinice, pored organa opšte nadležnosti, nadležan je i organ na čijem području se nalazi ova poslovna jedinica
5) u upravnim stvarima koje se odnose na delatnost preduzetnika ili drugog fizičkog lica koje profesionalno obavlja delatnost prema mestu gde se delatnost obavlja;
6) u ostalim upravnim stvarimaprema prebivalištu stranke. Kad ima više stranaka, nadležnost se određuje prema stranci prema kojoj je zahtev upravljen. Ako stranka nema prebivalište u Republici Srpskoj, nadležnost se određuje prema njenom boravištu, a ako nema ni boravišta prema njenom poslednjem prebivalištu, odnosno boravištu u Republici Srpskoj;
7) ako se mesna nadležnost ne može odrediti po odredbama tač. 1. do 5. ovog člana, određuje se prema mestu gde je nastao povod za vođenje postupka.
U stvarima koje se odnose na brod ili vazduhoplov, ili u kojima je povod za vođenje postupka nastao na brodu ili vazduhoplovu, mesna nadležnost se određuje prema matičnoj luci broda, odnosno matičnom pristaništu vazduhoplova.
Član 21
Ako su prema odredbama čl. 19. i 20. ovog zakona istovremeno mesno nadležna dva ili više organa, nadležan će biti organ koji je prvi pokrenuo postupak. Mesno nadležni organi mogu se sporazumeti koji će od njih voditi postupak.
Svaki mesno nadležni organ izvršiće na svom području one radnje postupka koje ne trpe odlaganje
Član 22
Organ koji je pokrenuo postupak kao mesno nadležan zadržava nadležnost i kad u toku postupka nastupe okolnosti prema kojima bi bio mesno nadležan drugi organ. Organ koji je pokrenuo postupak može ustupiti predmet organu koji je prema novim okolnostima postao mesno nadležan, ako se time znatno olakšava postupak naročito za stranku.
Član 23
Organ pazi po službenoj dužnosti u toku celog postupka na svoju stvarnu i mesnu nadležnost.
Ako organ nađe da nije nadležan za rad po određenoj upravnoj stvari, postupiće na način propisan u članu 54. st. 3. i 4. ovog zakona.
Ako je nenadležni organ izvršio neku radnju postupka, nadležni organ kome je upravna stvar ustupljena ceniće da li će neku od tih radnji ponoviti.
2. Stranke sa diplomatskim imunitetom
Član 24
U pogledu nadležnosti organa u stvarima u kojima je stranka stranac koji uživa diplomatski imunitet u Republici Srpskoj, strana država ili međunarodna organizacija, važe pravila međunarodnog prava.
U slučaju sumnje o postojanju i obimu diplomatskog imuniteta, objašnjenje daje republički organ nadležan za poslove uprave.
Službene radnje koje se tiču lica koja uživaju diplomatski imunitet obavljaju se preko republičkog organa nadležnog za poslove uprave.
3. Prostorno ograničenje nadležnosti
Član 25
Organ izvršava službene radnje u granicama svog područja.
Ako postoji opasnost zbog odlaganja, a službenu radnju bi trebalo izvršiti izvan granica područja organa, organ može izvršiti radnju i izvan granica svog područja. On je dužan da o tome odmah obavesti organ na čijem je području tu radnju izvršio.
Službene radnje koje se obavljaju na eksteritorijalnom području vrše se preko republičkog organa nadležnog za poslove uprave.
4. Sukob nadležnosti
Član 26
Sukob nadležnosti između republičkih organa uprave, između republičkih oragana uprave i republičkih upravnih organizacija kao i između republičkih upravnih organizacija rešava Vlada.
Sukob nadležnosti između organizacionih jedinica jedinice lokalne samouprave i sukob nadležnosti između administrativne službe opštine, odnosno grada i organizacija koje vrše poslove od interesa za opštinu odnosno grad rješava načelnik, odnosno gradonačelnik jedinice lokalne samouprave.
Član 27
Sukob nadležnosti između organizacionih jedinica koje vrše određene upravne poslove iz nadležnosti republičkog organa uprave, rešava republički organ uprave iz čije nadležnosti obavljaju poslove organizacione jedinice u sukobu.
Član 28
Kad se dva organa izjasne kao nadležni ili kao nenadležni za rešavanje u istoj upravnoj stvari i o tome donesu upravni akt, predlog za rešavanje sukoba nadležnosti podnosi organ koji je poslednji odlučivao o svojoj nadležnosti, a može ga podneti i stranka.
Organ koji rešava sukob nadležnosti istovremeno će poništiti rešenje koje je u upravnoj stvari doneo nenadležni organ, odnosno poništiće zaključak kojim se nadležni organ izjasnio kao nenadležan i dostaviće spise predmeta nadležnom organu.
Protiv rešenja kojim se odlučuje o sukobu nadležnosti stranka ne može izjaviti posebnu žalbu ni voditi upravni spor.
Odredba člana 21. stav 2. ovog zakona shodno se primenjuje u slučaju sukoba nadležnosti.
Član 29
Ako organ u sukobu smatra da mu je rešenjem kojim je odlučeno o sukobu nadležnosti povređeno neko pravo, može izjaviti žalbu.
Ako je o sukobu rešila Vlada ili sud, žalba nije dopuštena.
Ako organ nadležan za rešavanje po žalbi iz prethodnog stava utvrdi da rešenje o sukobu nije zasnovano na propisima, raspraviće odnose koji su usled toga nastali između organa koji se žalio i organa koji je rešenjem o sukobu nadležnosti oglašen za nadležnog, vodeći računa o pravima koja po odgovarajućim propisima pripadaju organu koji se žalio. Rešenje doneseno po žalbi smatra se prvostepenim rešenjem.
Ukoliko organi koji vode upravni postupak ne mogu u pogledu pojedinih stvari da odrede ko je od njih u konkretnom slučaju nadležan da donese rješenje, može doći do sukoba nadležnosti. Sukob nadležnosti može biti pozitivan ili negativan Pozitivan sukob nadležnosti postoji onda kada dva ili više organa smatraju da su baš oni nadležni za rješavanje u jednoj upravnoj stvari, dok, suprotno tome, negativan sukob nadležnosti postoji kada dva ili više organa smatraju da oni nisu nadležni za rješavanje u jednoj upravnoj stvari.
Posljedica pozitivnog sukoba je izvjestan poremećaj u raspodjeli poslova organa, a posljedica negativnog sukoba je nepovoljna situacija za stranku koja ne može da ostvari neko pravo ili pravni interes. kako bi se riješilo pitanje sukoba nadležnosti, zakonom se propisuju posebna pravila o rješavanju sukoba nadležnosti. Međutim, do sukoba nadležnosti može doći između organa uprave, s jedne strane, i sudova, s druge. U tom smislu, osnovno je pravilo da sukob nadležnosti između dva organa uprave rješava zajednički viši organ u odnosu na one organe kod kojih je došlo do sukoba nadležnosti, a da sukob nadležnosti između organa uprave i sudova rješava Ustavni sud. Kad se dva organa izjasne kao nadležni, odnosno kao nenadležni za rješavanje u istoj upravnoj stvari, prijedlog za rješavanje sukoba nadležnosti podnosi organ koji je poslednji odlučivao o svojoj nadležnosti, a može ga podnijeti i stranka.
O sukobu nadležnosti odlučuje, u roku od 15 dana od podnošenja prijedloga, organ koji je propisom određen. Taj organ određuje koji je organ nadležan i kako se otklanjaju posljedice radnji nenadležnog organa, pa spise dostavlja nadležnom organu. Konkretno, orgna koji rješava sukob nadležnosti istovremeno će poništiti rješenje koje je u upravnoj stvari donio nenadležni organ i dostaviće spise predmeta nadležnom organu. Protiv rješenja kojim se odlučuje o sukobi nadležnosti stranka ne može izjaviti posebnu žalbu niti voditi upravni spor.
Ako organ u sukobu smatra da mu je rješenjem kojim je odlučeno o sukobu nadležnosti povređeno kakvo pravo, može izjaviti žalbu. Ako je o sukobu riješio sud ili Vlada, žalba nije dopuštena. Ako organ za rješavanje po žalbi utvrdi da rješenje o sukobu nadležnosti nije zasnovano na propisima, raspraviće odnose koji su usljed toga nastali između organa koji se žalio i organa koji je rješenjem o sukobu nadležnosti oglašen za nadležnog, vodeći računa o pravima koja po odgovarajućim propisima pripadaju organu koji se žalio. Rješenje donijeto po žalbi smatra se prvostepenim rješenjem. Međutim, pravila o rješavanju sukoba nadležnosti mogu biti sadržana i u drugim zakonima. Tako, prema Zakonu o državnoj upravi sukobe između organa rješava Vlada.
5. Pravna pomoć
Član 30
Za izvršenje pojedinih radnji u postupku koje treba preduzeti izvan područja nadležnog organa, taj organ će zamoliti nadležni organ na čijem se području radnja ima preduzeti.
Organ nadležan za rešavanje u upravnoj stvari može, radi lakšeg i bržeg obavljanja radnje ili izbegavanja nepotrebnih troškova, obavljanje pojedine radnje u postupku poveriti odgovarajućem drugom organu ovlašćenom za preduzimanje
Član 31
Organi su dužni da jedni drugima ukazuju pravnu pomoć u upravnom postupku. Ta pomoć se traži službenom zamolnicom.
Zamoljeni organ iz stava 1. ovog člana, dužan je da postupi po zamolnici bez odlaganja a najkasnije u roku od 30 dana od dana prijema službene zamolnice.
Pravna pomoć za izvršenje pojedinih radnji u postupku može se tražiti od suda u skladu sa posebnim propisima. Izuzetno, organ može tražiti od suda da mu dostavi spise koji su potrebni za vođenje upravnog postupka. Sud je dužan postupiti po tom zahtevu ako se time ne ometa sudski postupak. Sud može odrediti rok u kome mu se spisi moraju vratiti.
Za pravnu pomoć u odnosu sa inostranim organima važe inostrane odredbe međunarodnih ugovora, a ako tih ugovora nema primenjuje se načelo uzajamnosti. U slučaju sumnje o postojanju uzajamnosti, objašnjenje daje republički organ nadležan za poslove uprave.
Organi ukazuju pravnu pomoć inostranim organima na način utvrđen zakonom. Organ će uskratiti pravnu pomoć ako se traži obavljanje radnje koja je protivna javnom poretku. Radnja koja je predmet molbe inostranog organa može se izvršiti i na način koji zahteva inostrani organ, ako takav postupak nije protivan javnom poretku.
Ako međunarodnim ugovorima nije predviđena mogućnost neposrednog opštenja s inostranim organima, organi opšte s inostranim organima preko republičkog organa uprave nadležnog za poslove uprave.
5a. Službeno lice ovlašćeno za rješavanje u upravnom postupku
Član 31a
Rješenje u upravnom postupku donosi rukovodilac, odnosno starješina organa, ako posebnim propisima nije drugačije određeno.
Rukovodilac, odnosno starješina organa može ovlastiti drugo službeno lice iz istog organa za donošenje rješenja, izuzev akta o odlaganju izvršenja rješenja.
O ovlašćenju službenog lica iz stava 2. ovog člana rukovodilac, odnosno starješina organa donosi posebno rješenje koje sadrži lične podatke službenog lica i obim ovlašćenja.
Član 31b
Rukovodilac, odnosno starješina organa može ovlastiti drugo službeno lice iz istog organa za vođenje upravnog postupka i donošenje rješenja ili za vođenje upravnog postupka.
Ovlašćeno službeno lice iz stava 1. ovog člana može biti lice koje ima VII stepen odgovarajuće školske spreme odgovarajućeg smjera, najmanje tri godine radnog iskustva u traženom stepenu obrazovanja i položen stručni ispit za rad u republičkim organima uprave.
O ovlašćenju službenog lica rukovodilac, odnosno starješina organa donosi posebno rješenje koje sadrži lične podatke službenog lica i obim ovlašćenja.
Rukovodilac, odnosno starješina organa i ovlašćeno službeno lice iz stava 2. ovog člana odgovorni su po propisima kojima se reguliše disciplinska, prekršajna i krivična odgovornost.
6. Izuzeće službenog lica u upravnom postupku
Član 32
Službeno lice koje rešava ili obavlja pojedine radnje u postupku, izuzeće se ako je:
1) u predmetu u kome se vodi postupak stranka, saovlašćenik, odnosno saobveznik, svedok, veštak, punomoćnik, ili zakonski zastupnik stranke;
2) sa strankom, zastupnikom ili punomoćnikom stranke srodnik po krvi u pravoj liniji, a u pobočnoj liniji do četvrtog stepena zaključno, bračni drug ili srodnik po tazbini do drugog stepena zaključno, pa i onda kad je brak prestao;
3) sa strankom, zastupnikom ili pomoćnikom stranke u odnosu staraoca, usvojioca, usvojenika ili hranioca;
4) u prvostepenom postupku učestvovalo u vođenju postupka ili u donošenju rešenja.
Član 33
Službeno lice koje rešava u određenoj upravnoj stvari ili koje obavlja određenu radnju u postupku, čim sazna da postoji neki od razloga za izuzeće iz člana 32. ovog zakona, dužno je da prekine svaki dalji rad na predmetu i da o tome obavesti organ nadležan za rešavanje o izuzeću. Ako službeno lice smatra da postoje druge okolnosti koje opravdavaju njegovo izuzeće, obavestiće o tome isti organ, ne prekidajući rad.
Član 34
Stranka može zahtevati izuzeće službenog lica kad postoje razlozi navedeni u članu 32. ovog zakona, kao i kad postoje druge okolnosti koje dovode u sumnju njegovu nepristrasnost. U svom zahtevu stranka mora navesti okolnosti zbog kojih smatra da postoji neki od razloga za izuzeće.
Službeno lice za koje je stranka zahtevala izuzeće iz bilo kog razloga navedenog u članu 32. ovog zakona ne može do donošenja zaključka o tom zahtevu obavljati radnje u postupku, osim onih koje ne trpe odlaganje.
Član 35
O izuzeću službenog lica odlučuje funkcioner koji rukovodi tim organom.
O izuzeću funkcionera koji rukovodi organom uprave odlučuje Vlada.
O izuzeću se odlučuje zaključkom.
Član 36
U zaključku o izuzeću odrediće se službeno lice koje će rešavati u upravnoj stvari, odnosno obavljati pojedine radnje u postupku u predmetu u kome je izuzeće određeno.
Protiv zaključka kojim se određuje izuzeće nije dopuštena posebna žalba.
Član 37
Odredbe ovog zakona o izuzeću shodno se primenjuju i na zapisničara.
Zaključak o izuzeću zapisničara donosi službeno lice koje vodi postupak.
Član 37a
Ako je za ostvarivanje jednog ili više prava potrebno postupanje jednog ili više organa, stranka se obraća jedinstvenom upravnom mjestu.
Uspostavljanjem jedinstvenog upravnog mjesta ne utiče se na nadležnost organa niti na pravo stranke da se direktno obraća nadležnom organu.
Na jedinstvenom upravnom mjestu vrši se:
1) poučavanje podnosioca zahtjeva, na način kako bi to činio nadležni organ, o tome šta je sve organima potrebno da bi postupili po zahtjevu i
2) primanje zahtjeva za priznavanje prava ili drugo postupanje u upravnoj stvari i njihovo dostavljanje nadležnim organima.
Ove radnje mogu se vršiti elektronskim putem, putem pošte ili na drugi pogodan način.
Rokovi za odlučivanje o zahtjevu stranke pred nadležnim organima počinju da teku od dana kada je podnesen uredan zahtjev na jedinstvenom upravnom mjestu.
Bliže uslove, kriterijume i mjerila koja se primjenjuju u postupku određivanja jedinstvenog upravnog mjesta, kao i način saradnje nadležnih organa u vezi sa postupanjem i obavljanjem poslova na jedinstvenom upravnom mjestu propisuje Vlada Republike Srpske (u daljem tekstu: Vlada).
Kontaktirajte nas
Telefoni: 051/220-270
065-511-122
Zajednička advokatska kancelarija Topić
Advokati Ružica Topić i Srđan Štrkić
Braće Mažar i majke Marije 48
78 000 Banjaluka, RS, BiH
E-mail:
Advokatska kancelarija Topić Banjaluka usluge iz oblasti Upravnog prava
Advokatska kancelarija Topić Banjaluka svojim klijentima pruža širok spektar usluga vezanih za upravni postupak.
U tom smislu svojim klijentima nudimo pravnu pomoć i zastupanje u upravnim postupcima pred različitim državnim i lokalnim organima uprave kao što su:
-
promjena imena i prezimena
-
rad na odricanju ili odpustu iz državljanstva Bosne i Hercegovine
-
rad na sticanju državljanstva Bosne i Hercegovine
-
upisi u matične knjige i
-
ishodovanje uvjerenja iz matičnih knjiga.
Iz oblasti socijalnih prava svoje klijente uspješno zastupamo u upravnim postupcima vezanim za ostvarivanje redovne starosne penzije, u upravnim postupcima na ostvarivanju porodične i invalidske penzije. Upšteno govoreći zastupamo svoje klijente u svim upravnim postupcima koji se vode pred upravnim organima na nivou BiH, entiteta, opština, ministarstava, poreskih uprava, uprave za indirekno oporezivanje itd.
Kontaktirajte nas
Telefon: 051/220-270
065-511-122
Zajednička advokatska kancelarija Topić
Advokati Ružica Topić i Srđan Štrkić
Braće Mažar i majke Marije 48
78 000 Banjaluka, RS, BiH
E-mail:
Advokatska kancelarija Topić Banjaluka zastupa klijente u upravnim sporovima u kojima su predmet izdavanje urbanističke saglasnoti za izgradnju objekata, legalizacija nelegalno izgrađenih stambenih ili poslovnih objekata, dodjele građevinskog zemljišta, pretvaranja društvenog vlasništva u privatno.
Advokatska kancelarija Topić Banjaluka ima dugogodišnje iskustvo u pokretanju upravnih sporova pred Vrhovnim sudovima RS i FBiH, sastavljanja tužbi za upravne sporove, zastupanja u upravnim sporovima, sastavljanja vanrednih pravnih lijekova u upravnim sporovima kao što su zahtjev za zaštitu zakonitosti, zahtjev za vanredno preispitivanje sudskih odluka, zatim, sastavljanju žalbi na odluke donesene u upravnom postupku, ulaganju vanrednih pravnih lijekova na pravosnažne odluke donesene u upravnom postupku, kao i u oblasti pokretanja izvršnih postupaka u upravnim postupcima.
Pored naprijed navedenih oblasti djelovanja u okviru upravnog postupka i upravnog spora Advokatska kancelarija Topić Banjaluka zastupa svoje klijente i u svim drugim pravnim radnjama koje se odnose na upravni postupak i upravni spor.